کد مطلب:37489
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:35
به نظر من انسان بايد در دل و وجدان با خداوند ارتباط داشته باشد نه با خواندن زيارت عاشورا و گريه و زاري كردن.
خواهر محترم، حرف شما درست است. انسان در دل بايد با خدا ارتباط داشته باشد. و اصلاً حقيقت ذكر، همان ذكر قلبي است. همة علمأ اخلاق و اساتيد سير و سلوك توصيهشان بر ارتباط دل با خداست. و در حقيقت آن همه آثار سودمند كه براي ذكر گفته شده صرف لقلقة زبان نميتواند منشأ اثر باشد. اما بايد به اين مسأله نيز توجه كرد كه ذكر زباني هم بيتأثير نيست. زبان، تلقين به دل ميكند و دل را مستعد و آماده براي توجه به مقام ربوبيت مينمايد و در واقع ذكر زباني مقدمهاي براي ذكر قلبي است. طبيعي است كه انسان محبّ به محبوب اظهار محبت كند. علاوه بر اين، در روايات و كلمات بزرگان سفارش بر اظهار احتياج و خواندن دعا شده است. زيرا كسي كه براي گدايي نزد كريم ميرود اگر دهانش را ببندد و كلامي نگويد شايد پيمانهاش خيلي پر نشود، اما وقتي التماس و پا فشاري كند، لطف و عطاي بيشتري شامل حالش ميشود.
پيامبر اكرم (9) ميفرمايد: خداي عزوجل فرمود: هر گاه بخواهم براي بندهاي خير و بركت دنيا و آخرت را جمع كنم براي او قلب خاشع و زبان ذكر گو قرار ميدهم.
مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.